💔 Je hoeft niet te blijven waar je niet wordt gezien: waarom loslaten soms pure liefde is

Er zijn van die momenten in je leven die je breken.Niet met één grote klap, maar beetje bij beetje.

Een opmerking hier.

Een blik daar.

Een stilte die langer duurt dan het zou moeten.

Een loyaliteit die je langzaam laat leeglopen.

Tot je op een dag wakker wordt en denkt:

“Ik trek dit niet meer.”

En die gedachte? Die is doodeng.

Want het gaat hier niet over zomaar iemand.

Niet over een kennis, collega of oppervlakkige vriendin die je makkelijk kunt laten gaan.

Nee…Het gaat over familie.

Over bloed.

Over mensen die je zó graag veilig wilde houden in je hart.

Maar wat doe je als ze dat hart kapot blijven trappen?

😔 Toen ik het losliet, brak ik

Mensen denken soms dat grenzen stellen een daad van woede is.

Maar voor mij…Voor mij was het rouw.

Ik heb gehuild. Niet een beetje.

Nee, van die huilbuien die vanuit je tenen komen, terwijl je je gezicht in een kussen drukt zodat je kinderen het niet horen.

Van dat soort huilen waarbij je denkt:“Hoe ben ik hier beland?”“Waarom moet ík deze keuze maken?”

Ik heb gewanhoopt.

Getwijfeld.

Ik heb eindeloos in mijn hoofd afgedraaid of ik het anders had kunnen doen.

Liever. Zachter. Milder.

Maar weet je wat het is?

Soms ben jij niet de reden dat iets stukgaat.

Soms ben jij alleen degene die weigert om stuk te blijven.

Ik keek naar mijn kinderen… en wist: ik moet kiezen

Mijn kinderen zijn mijn spiegel.

Hun kleine ogen kijken naar mij om te zien:

Wat laat mama toe? Wat noemt zij liefde? Hoe ziet veiligheid eruit?

En op een dag keek ik naar hen, en de gedachte sneed dwars door me heen:

“Als ik dit blijf toelaten in mijn leven, leer ik hen dat het oké is om zichzelf te verliezen.”

Dus ik koos.

Met trillende handen.

Met een hart vol barsten.

Maar ik koos.

Niet uit haat.

Niet uit wrok.

Maar uit liefde.

Voor henzelf.

Voor mezelf.

Het voelt als verlies. Want dat is het ook.

Mensen zeggen: “Ach joh, gewoon loslaten. Je kiest voor jezelf.”

En ja, dat is waar.

Maar ze vergeten dat je bij loslaten ook rouwt om wat er nooit was.

Om de moeder, vader, zus, broer, of familieband die je zó graag had gewild...maar nooit kreeg.

Dat doet pijn.

Diep.

Je rouwt om iets wat leefde in je verlangen.

Om een plek die nooit helemaal veilig was, maar waar je hoopte dat het ooit zou worden.

En als je dan kiest om weg te stappen?

Dan voelt het alsof je de droom begraaft.

Maar weet je wat je in ruil krijgt?

Rust.

Ademruimte.

En de kans om je eigen verhaal te herschrijven , zonder jezelf elke keer te moeten verkleinen.

Wat ik leerde (en nog steeds leer):

• Je mag rouwen om wat je mist, zelfs als je weet dat het tóxisch was.

• Je mag twijfelen én kiezen.

• Je mag breken én helen. In die volgorde.

• Je mag van mensen houden, en tóch afstand nemen.

  
  

Voor jou, als je dit nu leest met tranen achter je ogen..

Ik zie je.

En ik weet hoe rauw dit voelt.

Hoe je soms bijna hoopt dat iemand het voor je verpest, zodat jij niet degene hoeft te zijn die de grens trekt.

Maar dat gebeurt niet.

Jij moet kiezen.

En dat vergt lef dat niemand ooit zal begrijpen, tenzij ze er zelf zijn geweest.

Wat jou kan helpen in dit proces (behalve chocola en een dekentje)

1. Schrijf een afscheidsbrief (maar verstuur ‘m niet). Laat alles eruit. De pijn. De hoop. De teleurstelling. Het verdriet. Het gemis. En sluit af met: “Ik kies voor mezelf. Ik kies voor rust.”

   
   

2. Baken je contact bewust af. Verwijder nummers. Zet social media stil. Niet uit boosheid, maar uit zelfzorg.

   
   

3. Omring jezelf met mensen die je zien. Echte mensen. Mensen die luisteren zonder je beslissing in twijfel te trekken.

   
   

4. Gun jezelf een rouwproces. Je hebt niet gefaald. Je hebt gekozen. En dat verdient zachtheid, geen schuldgevoel.

   
   

❤️ En weet dit: Je bent niet alleen

Ik weet hoe zwaar dit is.

Ik weet ook dat je dit niet doet uit gemak, maar uit noodzaak.

Dat je strijdt om je hart niet bitter te laten worden.

Dat je wil breken met patronen, zodat jouw kinderen vrijer kunnen leven dan jij ooit durfde.

Dat is dapper.

En dat is liefde.

Pure, rauwe, onopgesmukte liefde.

En als je voelt: “Ik wil dit niet alleen doen”

Dan nodig ik je uit voor de 5-daagse CAMP RESET Challenge.

🌱 Geen zweverig gedoe. Geen geneuzel.

Wel: liefdevolle confrontatie, diepe reflectie en praktische tools om je energie, grenzen en zelfliefde te herpakken.

📅 Vijf dagen.💥 Voor €44.💬

Jij verdient een leven waarin je adem kunt halen zonder te pleasen.

Laat me je helpen dat leven terug te claimen.👉CAMP RESET

Laatste woorden

Je bent niet kil.

Je bent niet te gevoelig.

Je bent niet ondankbaar.

Je bent wakker.

En dat is het begin van alles.