Hoe nee zeggen mijn gezin én mezelf redde – Arjen van Dreutastisch

Vandaag ging ik sporten.Allebei de kinderen vroegen om met ze te spelen (uiteraard allebei iets anders 😅). Tegen beide zei ik:“Nee, ik ga even sporten. Dat heb ik nodig en daar heb ik zin in.”

Vroeger zou dit drama zijn geworden: “Papa die nee zegt 😱”Want papa zei vroeger geen nee. Tegen niks en niemand. Altijd behulpzaam, altijd klaarstaan voor de ander. Altijd kunnen.

Ook al kon ik het eigenlijk niet, ook al wilde ik het eigenlijk niet. Want ja, je hoort anderen nu eenmaal te helpen. En dat deed ik.

Totdat mijn vrouw ziek en zwanger was, ik een kind van 3 rond had lopen, en we net een paar maanden een hond hadden. Toen moest ik leren nee zeggen.

Extern ging dat steeds beter. Zeker met uitleg van de thuissituatie erbij; iedereen begreep het, geen probleem.

Ik werd er zelfs zo goed in dat ik het vaak tegen mezelf zei:

• Nee tegen een avondje weg

• Nee tegen een bierproeverij

• Nee tegen sporten

• Nee tegen dingen die ik eigenlijk nodig had

Want ja, mijn vrouw lag thuis ziek op de bank, er liep een kleine rond, ik had net een nieuwe baan incl. opleiding, én we hadden een hond. Hoe kon ik dan zomaar dingen voor mezelf doen?

Er moest gewerkt worden, gekookt, huishouden, aandacht voor vrouw, kind en hond…

En toen kwam er nog een baby bij.

Paola was nog steeds ziek, controles hier, operaties daar. De baby sliep overdag alleen in een draagzak bij mij 😴. De eerste 1,5 jaar sliep ze niet door. De eerste 2 jaar was ze om de week ziek… totdat ze buisjes kreeg.

Dus ja: met 2 kinderen, een zieke vrouw, vaak een zieke baby, hond, huishouden en fulltime werk was er zeker geen tijd voor mezelf.

Totdat Paola (godzijdank) beter werd. En Quinn niet meer zo vaak ziek was. Toen dacht ik: oké, nu kan ik weer ja zeggen tegen mezelf…

Oh wacht… dat kon ik niet. Het voelde alsof ik Paola nog steeds 24/7 moest ondersteunen.Zij had recht om te leven en te genieten van de kids. En ik zat nog steeds in de rol van ‘nee tegen mezelf zeggen’. Was ik goed in geworden, al zeg ik het zelf.

Enter: de burn-out. 😬

Ik had mezelf zo lang weggecijferd, het was genoeg. Ik was op.

Dus moest ik wéér leren nee zeggen. Alleen nu: nee tegen mijn gezin.

Als people pleaser en gezinsmens is dat nóg moeilijker…

Ondertussen gaat het gelukkig beter. Ik geef steeds beter aan waar ik behoefte aan heb. Door soms nee tegen mijn gezin te zeggen en ja tegen mezelf, ben ik een betere, leukere, spontanere en liefdevollere man en vader (en ik was al behoorlijk goed 😂).

Mini-hacks die hielpen:

• Leg vooraf uit wat je nodig hebt en waarom (“Ik ga 30 min sporten, daarna speel ik met jullie”).

• Kies vaste momenten voor jezelf, zodat kinderen weten dat dit onderdeel van de dag is.

• Begin klein: 5–10 minuten “ik-tijd” voordat je het uitbreidt.

Klinkt tegenstrijdig, maar deze nieuwe variant van mezelf kan veel meer geven en bieden dan de oude ik, die altijd klaarstond en altijd ja zei.

Waarom? Omdat ik bewust kies. Ik ben er niet alleen bij, ik ben echt aanwezig.

Leuk en aardig, maar je begon over sporten en ‘nee’ zeggen tegen de kinderen…

Wat gebeurde er?

De kids kwamen bij papa kijken… en sloten allebei aan bij het sporten.

Van een solo ‘ik-moment’ → naar een leuk familie moment 🎉Volgende stap: ze leren mijn sportmuziek waarderen… of op z’n minst verdragen 😅

Camp Reset helpt jou ook stap voor stap:

👉 Je weet nu precies welke momenten of taken je elke week leegtrekken, en je schrikt ze van je lijstje.

👉 Je sluit de schoolweek af zonder dat je al aan de volgende week, huiswerkstress of sportactiviteiten denkt.

👉 Je hoeft niet 7x diep adem te halen om je kinderen niet uit te foeteren, omdat je zelf al overprikkeld bent.

👉 Je zegt: “Nee, daar heb ik even geen zin in,” zonder schuldgevoel.

👉 Je maakt keuzes vanuit rust. Niet omdat alles ineens ‘af’ is, maar omdat jij weer in charge bent.

👉 Je baseert je keuzes op je eigen top 3 prioriteiten (spoiler: de verwachtingen van anderen staan daar niet meer op 😉).

👉 Je hebt een concreet 30-dagen actieplan klaar, zodat je niet na de eerste weken van school weer terugvalt in oude patronen.